Soms is een ernstige psychische aandoening van iemand heel ernstig. Op zo’n manier dat hij een gevaar voor zichzelf of anderen is. Voor deze mensen was een verplichte opname in een instelling de enige manier van hulp. Per 1 januari 2020 zal die hulp anders georganiseerd gaan worden. Verplichte zorg kan dan poliklinisch of bij iemand thuis. Op een manier die het best bij iemand past. Er wordt samen naar passende hulp in de eigen omgeving gezocht: met persoonlijke begeleiding, een goede woonplek en sociale contacten in de wijk. Met over en weer een veilig gevoel. Iemand die de zorg krijgt, blijft zo meer in zijn eigen omgeving. Zo blijven sociale contacten en meedoen in de samenleving beter mogelijk.
Meer inspraak voor iemand zelf en familie
Deze manier van zorg wordt mogelijk met de landelijke Wet verplichte geestelijke gezondheidszorg (Wvggz). Door deze wet krijgen de mensen die verplicht behandeld worden, meer te zeggen over hun behandeling. Ook familie krijgt een grotere rol. Zij beslissen mee hoe de zorg en hulp eruit gaan zien. Zorgaanbieders en gemeenten kijken meer dan eerder naar wat iemand nodig heeft om te kunnen meedoen in de samenleving. Zoals bijvoorbeeld een woning en werk. Verplichte opname in een instelling blijft wel mogelijk. Dat gebeurt wanneer het niet veilig genoeg is voor iemand zelf of de omgeving.
Nieuwe rol gemeente
De Wvggz brengt nieuwe taken met zich mee voor gemeenten. Wanneer een inwoner vermoedt dat iemand verplichte zorg nodig heeft, kan hij dat per januari melden bij de gemeente. Zo’n melding kan leiden tot een onderzoek. Wanneer blijkt dat verplichte zorg volgens de Wvggz nodig is, vraagt de gemeente hierover via de officier van justitie een besluit van de rechter. Wanneer iemand zich in een ernstige crisis bevindt, kan de burgemeester dit besluit nemen.
